” එදා චිකාගෝ නුවර හේමාකට් චතුරස්‍රයට රැස් වුණු කම්කරුවන් ඉල්ලුවේ පැය අටක වැඩ මුරයක් කියලා තමයි පොදුවෙ කියන්නෙ. නමුත් ඔවුන් ඇත්තටම ඉල්ලුවෙ තමන්ගෙ වැඩ කාලය පැය අටකට සීමා කරන්න, පැය අටක විවේකයක් සහ වෙනත් සමාජ කටයුතු සඳහා පැය අටක් වශයෙන්. ඒක තමයි ඔවුන්ගේ ඉල්ලීම වුණේ. ඒ වෙනුවෙන් ආරම්භ වුණු කම්කරු සටන් අද වෙද්දී මුළු ලෝකයම වෙලාගෙන ඉවරයි. එදා කාල් මාක්ස් ඒංගල්ස් කොමියුනිස්ට් ප්‍රකාශය ලියමින් කියා සිටියා ‘සකල දේශ වාසී නිර්ධනයිනි එක්වව්’ කියලා
අදත් අපිට තියෙන්නේ එකතුවෙලා සටන් කරන උත්තරේ විතරයි.
එදා 71 දී 88 – 89 දී විතරක් නෙමෙයි දශක ගණනක් උතුරේ දකුණේ සඨන් කරන ජනතාව අමු අමුවේ ඝාතනය කරපු අය. දරුවන්ව පවා මන්දපෝෂණයට ඇද වැටෙද්දිත් බිලියන ගණං හොරා කාපු අය අද ඇවිල්ලා කම්කරු දිනය උජාරුවෙන් සමරනවා. කම්කරු ජනතාවගේ අයිතිවාසිකම් කප්පාදු කරන අණ පනත්වලට පාර්ලිමේන්තුවේ අත උස්සපු මේගොල්ලන්ට කිසිම සදාචාරාත්මක අයිතියක් නෑ කම්කරු දිනය සමරන්න. ධනකුවේරයන්ගේ කරට අත දාගෙන කම්කරු දිනේට විතරක් එනවා කම්කරු අයිතිවාසිකම් ගැන කතාකරන්න. මේ දෙබිඩි පිළිවෙත දැන් ජනතාව තේරුම් ගන්න ඕන.
මාලිමා ආණ්ඩුවත් අද උජාරුවෙන් කම්කරු දිනය සමරනවා. හැබැයි අදටත් මේ ආණ්ඩුව ක්‍රියාත්මක කරන්නේ ජාත්‍යන්තර මුල්‍ය අරමුදලෙ වැඩපිළිවෙළ. ඒ කොන්දේසි එක්ක තමයි ජනතාවගේ වැටුප් කප්පාදු වෙන්නේ, IMF කොන්දේසි එක්ක තමයි කම්කරු අයිතිවාසිකම් කප්පාදු වෙන්නේ. අධ්‍යාපනය සෞඛ්‍ය පෞද්ගලිකකරණය වෙන්නේ IMF කොන්දේසි එක්ක. ඒ IMF එකත් එක්ක හිට ගන්න ආණ්ඩුව කොහොමද කම්කරු අයිතිවාසිකම් ආරක්ෂා කරන්නේ ? පහුගිය කාලේ මහා ලොකු කතන්දර කියලා අයවැයක් සම්මත කළා. මොනවද ඒකෙන් ජනතාවට ලැබුණේ. සාමාන්‍ය ජනතාව මත පටවපු බදු එක දශමයක් අඩු කලේ නෑ. ක්ෂුද්‍ර මූල්‍ය ණය කපා හරින්න එක වචනයක් ඇතුළත් වුණේ නෑ. පෞද්ගලික අංශයේ කම්කරුවගේ වතු කම්කරුවගේ වැටුප් වැඩි කරන්න කිසිඳු වගන්තියක් නෑ. හැබැයි අන්න කෝටි ගණනින් ධනපතියන්ට බදු සහන දෙනවා. දුමින්ද හුලංගමුවලා මහින්ද සිරිවර්ධනලා තමයි මේ අයවැය හැදුවේ. මේ අයවැය ජනතාවට පක්ෂපාතී නෑ. අයවැයේ හැම කරුණකම තියෙන්නේ ධනකුවේරයන්ට ලාභ හොයන්න අවශ්‍ය පසුබිම.
පහුගිය අප්‍රේල් 5 ඉන්දියානු අගමැති මෝදි ලංකාවට ආවා. මේගොල්ලෝ කිව්වේ ලෝකේ බලවත් රටක අගමැති ලංකාවට ආව එක ආඩම්බරයක් ලු. ඉන්දියාව කියන්නේ බංගලාදේශයේ විදුලිබල පද්ධතිය හැසිරවීමේ බලය තමන්ගේ අතේ තියාගෙන තර්ජනය කරන රටක්. ඉන්දියාව කියන්නේ පාකිස්තානයට වතුර ටික දෙන්නෙ නෑ කියලා තර්ජනය කරන රටක්. ලෝකේ පුරාම යුද්ධ ඇතිකරමින් බිලියන ගණං ලාභ හොයන රටක් ඉන්දියාව. ඒ රටේ අගමැති එක්ක අපිට තියෙන ගනුදෙනුව මොකක් ද ? වෙන කිසිම දෙයක් නෙමෙයි අපේ රටේ බලශක්ති අයිතිය, ත්‍රිකුණාමලේ නගරය, වරාය, ගුවන්තොටුපළවල් මේවා ඉන්දියානු බලහත්කාරය යොදවලා යටත් කරගන්න තමයි මෝදි ආවේ. ආණ්ඩුව ඒ මෝදි එක්ක ගිවිසුම් හතක් අත්සන් කළා. හැබැයි අදටත් රටේ ජනතාව දන්නෑ ගිවිසුම්වල තියෙන්නේ මොනවද කියලා. හැබැයි ඇමතිවරු ඇවිල්ලා කටමැත දොඩවනවා මාර වාසියක් තියෙන ගිවිසුම් ටිකක් අත්සන් කලාලු. හැබැයි මාර වැඩේ කියන්නේ මේ වාසිදායාක ගිවිසුම් එළියට දාන්න නම් ඉන්දියාවෙ අවසර ඕනලු. ඇයි ලංකාව කියන්නේ ඉන්දියාවේ 29 වෙනි ප්‍රාන්තයද ?
අපි දන්නවා මේ ගිවිසුම්වල තිබුණා ලංකාව අසල්වැසි රටවල යුද්ධයකදී ඉලක්කයක් විය හැකි ආරක්ෂක ගිවිසුමක්, මේ ගිවිසුම්වල තියනවා ලංකාවට ගෙන්වන ඖෂධවල ගුණාත්මක භාවය පහත දලා ප්‍රමිතියෙන් බාල ඉන්දියානු ඖෂධ ගෙන්වන්න අනුමැතිය හිමිවන ගිවිසුමක්. රටේ බලශක්තිය හැසිරවීමේ බලය ඉන්දියාවට පැවරන යෝජනා මේ ගිවිසුම්වල තියනවා. අන්න ඉන්දියන් සිටි එකක් හදන්න ත්‍රිකුණාමලේ වරායම ඉන්දියාවට විකුණන්න සැලසුම් කරලාතියෙන්නේ. මෝදි එක්ක අත්සන් කලේ මේ ජනතාද්‍රෝහී ගිවිසුම්.
හැබැයි විපක්ෂය මේවා ගැන වචනයක් කියන්නෑ. මොකද අද පොහොට්ටු ටෙලිෆෝන් අලි ඔක්කොම ඉන්නේ නැතිවෙච්ච බලය ආයෙම ගන්නේ උපායක. පරණ පුරුදු හොරකම ආයෙ කරන්න තමයි මේ බලය අල්ලන්න එන්නේ. අද පාර්ලිමේන්තුවේ ඉන්න විපක්ෂයට මේ ආණ්ඩුවේ වැරදි පෙන්නලා දෙන්නවත් කොන්දක් නෑ.
මෙහෙම තත්වයක් ඇතුළේ තමයි පෙරටුගාමී සමාජවාදී පක්ෂයේ මැයි දින රැළියට IMF මර උගුලට – ඉන්දුයන් විජිතකරණයට එරෙහි එළියේ බලයක් කියන සඨන් පාඨය ගත්තේ. අද වෙද්දි නැවත වටයකින් ඔප්පු වෙලා පාර්ලිමේන්තු ඇතුළේ ජනතාවගේ යහපතට කිසිවක් වෙන්නෙ නෑ. තුනෙන් දෙකක බලයක් දීලා යවපු ආණ්ඩුවත් අද ඩඩ්ලිලා හුලංගමුවලා ඉසරහා දණ ගහලා. ඒගොල්ලො අද යන්නේ IMF – ඉන්දියානු කොන්දේසි එක්ක. ඒ නිසා දැන් තියෙන්නේ මේ ජනතාද්‍රෝහී සන්ධානය පරාජය කරන්න පුලුවන් බලයක් ජනතාව අතරින් හදන එක. එදා රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව ගෙදර යැව්වේ එවැනි බලයකින්. අදත් අපිට උත්තරේ විදිහට තියෙන්නේ එළියේ බලය. අදත් අපේ උත්තරේ තමයි අරගලය. “
