වැල් රෝස එල්ලෙන
කුඩා නිවහනේ දොරකඩ
හරියටම
අවුරුදු හැටකට ඉස්සර
උස කෝපි මේසයේ
පුටු දෙකක් වෙන් කළා මම,
“නිකොලායි සාෂා ඉවානිච් ග්‍රීනෙව්ට
සහ
ඇනා ඉසාබේල් මොරෙයිනා….”
වන මට.
පුෂ්කින්ගෙ කවි කියැවෙන
උණුහුම් සුළං සානුවේ කෙළවර
කුඩා ග්‍රීෂ්ම කුටියේ
සට සට හඬින් දඟදෙන
ක්‍රොචෙට් අගිසි ඇති
මනරම් සේද තිර පට
අහගෙන නේද ඉන්නේ
සොල්දාදුවන්ගෙ උයනේ
තනි පහන් කණුවේ
මන්දාලෝකයෙන් පෙනෙන
අර
රෝස වැල් ගාලේ පැටැළුණ
අපේ කළුම කළු
මීෂාගේ හඬ?
කොච්චර හොඳ දෙයක්ද
කාලයට තටු තිබුණු එක ?
වසර හැටක් එක දිගට
ගොත ගොතා
පාළු කෝපි කෝප්පම විසිදහක් පසු කළ
ක්‍රොස්ටිච් ගෙත්තම…
අවසාන අදියරේදී
හරි අපූරු නේද
ඒ ගෙත්තමේම
මම මැහැල්ලක් වී තිබීම?
ඔට්ටුයි
ගොඩක් ජේත්තු කබාකාරියන්ට
ඉඩක් එන්නේම නෑ
සතෙක් හිනාවෙන හැටි විඳින්න…
වාසනාවක් නේද
පාළු කෝපි බොන ගමන්
හිනැහෙන්න හැකිකම…?
