ඕෂන් ගේට් ටයිටෑන් සබ්මැරීනය අඩි 13,000ක් ගැඹුරු මූදු පත්ලේ මිහිදන් වුණා. විවිධ පැතිකඩ වලින් ගොඩබිම ඉන්න මිනිස්සු ඒ මූදු චාරිකාව විවේචනය කළා. ඒ හැම විවේචනයක් දිහාමත්, චාරිකාවේ පසුබිම, අරමුණ සහ ඔවුන් ගත් අවදානම පිළිබඳවත්, මැදහත් සිතින් බලද්දී, මූදුබත් වුණු මිනිසුන් ගැන නොව, ගොඩබිමේ හිඳින නමුත් මූදුබත් වූ මානසිකත්වයෙන් යුත් මිනිසුන් ගැන මම දුටුවේ පැහැදිලි චිත්‍රයක්. ඇත්තෙන්ම, අප්‍රසන්න චිත්‍රයක්.
බහුතරයක් අපේ ශ්‍රී ලාංකික ගොඩබිම් විචාරකයෝ කීවේ,
“මුන්ට සල්ලි වලට කරන්න දෙයක් නැතිව, ගියා ටයිටැනික් බලන්න, හොඳ වැඩේ!” කියලයි. තවත් පිරිසක් ඒ මරණීය ගමන හාස්‍යයට ලක් කළා. ඇත්තෙන්ම, අපේ මිනිස්සු කොයිතරම් කුහකද කියන දේ තමයි ඒ සෑම අපහාසාත්මක කතන්දරයක් අස්සෙම හැංගිලා තිබුණේ.
විදේශීය ජනමාධ්‍ය ඉතා වැදගත් ලෙස, ස්වකීය මාධ්‍ය ආචාර ධර්ම රැකෙන ආකාරයෙන් මෙම පුවත ජනතාවට වාර්තාගත කරන්නට උත්සුක වුණා. එතකොට, අපේ ඇතැම් ජනමාධ්‍ය? ඒවා සත්‍යය යාන්තමින් මතුපිටින් අලවාපු, තම පෞද්ගලික මතවාද ඉස්මතු කළ හැඟීම්බර තුට්ටු දෙකේ වාර්තාකරණ.
මේ සිද්ධියත් එක්ක අපි තේරුම්ගත යුතු ඉතා වටිනාම කරුණු තුනක් තිබෙනවා.
1) තමන්ගේ ආර්ථික මට්ටමත් එක්ක, මිනිසෙක් ස්වකීය අවධානය දෙන වපසරිය සහ මිනිස් අවශ්‍යතා බොහෝසෙයින්ම වෙනස් වන බව.
මෙන්න මේ දේ අවබෝධ කර ගන්න ඔබට හැකි නම්, ඔවුන් මේ ගිය චාරිකාව “සල්ලි වලට කරන්න දෙයක් නැතිව ගිය ගොං ගමනක්” ය කියන, ඔබේ දියසෙවෙල් බැඳුණු කණ්නාඩි මතවාදය ඔබෙන් ඉවත් වෙනවා.
අනේ ඉතිං ඔබ දන්නවාද, මේ ශ්‍රී ලංකාව තුළත්, පාතාරාසය සඳහා සෑම උදයකම තමන්ගේ චොපර් එකෙන් කොළඹ සිට නුවරඑළියට එන මිනිස්සුත් ඉන්න බව? ඒ වගේම, මගීන් රැගෙන අභ්‍යාවකාශගත වන්නට සැලසුම් සකස් කෙරෙන ප්‍රථම සඳ ගමනට සහ ප්‍රථම අඟහරු ගමනට දැනටමත් දහස් ගණනක් මිනිසුන් ප්‍රවේශපත්‍ර වෙන් කර තිබෙන බව? බර්මියුඩා ත්‍රිකෝණය කරා යන්නත් මිනිසුන් පේළි ගැසී හිඳින බව? ඔබේ ප්‍රියතම සිනමාවේදී ඩේවිඩ් කැමරන් ස්වකීය ඇවටර් 2 සිනමාපටය ලොවට දායාද කරන්නට පෙර, ශටලයක නැගී මහ සයුරේ ඉතා ගැඹුරු කොටසක් අධ්‍යයනය කළ බව? ඒ අනුව බලද්දී, මේ චාරිකාව ගිය ඇමරිකානු කෝටිපතියන්ගේ එදිනෙදා ජීවිතේ ගැන අපි මොනවද දන්නේ?
ඒ නිසා, අපේ මේ පුංචි රටේ සිඟිති දූපත් මානසිකත්වයෙන් ලෝකේ අනෙක් රටවල් දිහා බලන්න එපා. බොළඳ මතවාද සමාජගත කරන්න එපා. ඒක ඇත්තටම ලැජ්ජයි.
2) සහම්පනය, සංවේදීභාවය සහ මනුෂ්‍යත්වය කියන උත්තරී මනුෂ්‍ය ගුණාංග හෑම මනුෂ්‍යකු තුළම පිහිටා නොමැති බව.
යම් ඛේදවාචකයක් සිදු වුණාම, සමාජයක මිනිස්සු කොටස් පහකට බෙදෙනවා.
I. ඒ සිද්ධිය සම්බන්ධයෙන්
අවංකවම කණගාටු වන පිරිස.
II. ඒ සිද්ධිය ගැන ප්‍රීති වන
පිරිස.
III. මැදහත් සිතින් ඒ දෙස බලන
පිරිස.
IV. ඒ සිද්ධිය තවත් එක සිද්ධියක්
ලෙස සලකන, ඒ ගැන කිසිම
විශේෂයක් නැති, මෙළෝ රහක්
නැති පිරිස.
V. ඒ සිදුවීම ගැන කිසිම
දැනුම්වත්භාවයක්
නැති පිරිස.
ඉතිං, මෙය කියවන ඔබත් මේ පිරිසේ කොහේහරි තැනක ඇති.
3) මරණය කියන දේ කොයි මොහොතක, කවරාකාරයෙන් අප කරා එනවද කියන එක අපිට කළින් තීරණය කළ නොහැකි බව.
මේ ජීවිතේ කොයි තරම් අස්ථීරද කියන කරුණ මේ චාරිකාවේ අවසානයත් එක්ක අපි තේරුම්ගත යුතුයි. උපත සහ මරණය හරි ගුප්තයි. ආවේ කොහෙන්ද? ගියේ කොහාටද? මේක අභිරහසක්, නොවිසඳුණු ප්‍රශ්නයක්. කිසිකෙනෙකුට තවෙකෙක් ආවෙ කොහෙන්ද ගියේ කොහාටද කියන්න බෑ. වෙනෙකක් තියා, තමන්ගේ සර්වබලධාරියා වන තමන්ටවත්. උපත හා මරණය ගැන නොදන්නා අපි, නිහතමානීව පිළි ගන්නෝනි ජීවිතය ගැනත් අපි දන්නේ හරි ටිකයි කියන එක.
