ශ්‍රී ලංකාවේ, රැස්වීමක් කිසි විටෙකත් හුදු රැස්වීමක් පමණක් නොවේ. එය ප්‍රවේශමෙන් නර්තන රචනය කරන ලද (Choreography) සිදුවීමක් වන අතර එහිදී පුටු පවා ප්‍රමුඛ භූමිකාවන් ඉටු කරයි.

වඩාත්ම වැදගත් වන්නේ සභාපතිවරයා සඳහා වෙන් කර ඇති තේජාන්විත, දැවැන්ත , කුෂන් කරන ලද ආසනයයි . සමහර අසරණ, කොට නිලධාරින්ගේ හිස් ගෙඩි වලට මෙම පුටු වල විශේෂ “ශීර්ෂය තබන කොටස” ස්පර්ශ කිරීමට දිවි ඇති තුරා වාසනාව ලැබෙන්නේ නැත. ඔවුන් හිස තබන්නේ කොඳු බොක්කේය.

මෙම පුටුව මහා උත්සවාකාරයෙන් නැන්පත් කරන අතර, බොහෝ විට අවම වශයෙන් තුන් වතාවක් පරීක්ෂා කර සකස් කරනු ලබයි. කුඩා වැරැද්දක් ජාත්‍යන්තර අර්බුදයක් ඇති කළ හැකි පරිසරයක් නිර්මාණය කරයි.

සෑම ශ්‍රී ලාංකිකයෙකුම එක් රුවන් වැකියක් දනී:

කිසි විටෙකත් – කිසිසේත්ම – ඉහළ නිලයක් දරන නිලධාරියෙකු සඳහා වෙන් කරන ලද පුටුවේ වාඩි නොවන්න.
ඔබ අහම්බෙන් එසේ කළහොත්, (සුභ පැතුම් 🙏) ඔබ “දවසේ ප්‍රවෘත්තිය” නිර්මාණය කරණු ඇත. මිනිසුන් කොඳුරනු ඇත, ඇහි බැම ඉහළ යනු ඇත. වාඩි වූ දුප්පත් ආත්මය සතියේ ඉතිරි කාලය පැහැදිලි කිරීම, සමාව අයැදීම සහ ඔවුන් “දැන සිටියේ නැත” යනුවෙන් අවධාරනය කිරීම සඳහා වැය කරනු ඇත.

සමහර කාර්යාලවල, ප්‍රධානියාගේ අසුනේ ” Touch at your own risk” යනුවෙන් සඳහන් පුවරුවක් තිබුණද ඔබ පුදුමයට පත් නොවිය යුතුයි .

ඇමරිකා එක්සත් ජනපදය, එක්සත් රාජධානිය, ජපානය හෝ ඕස්ට්‍රේලියාව වැනි රටවල රජ්‍ය අංශයේ ප්‍රධානීන් අනෙක් සියල්ලන් මෙන් සාමාන්‍ය පුටු මත වාඩි වී සිටිති. අධිකාරිය පෙන්වනු ලබන්නේ පුටුවෙන් නොව තනතුරෙනි. නමුත් දකුණු ආසියාවේ – ශ්‍රී ලංකාව, ඉන්දියාව, පකිස්ථානය, බංග්ලාදේශය වැනි පසුගාමී, චින්තන දරාද්‍රතාවය ඉහල රටවල VIP පුටුව පූජනීය වේ.

එබැවින් වෙනත් තැන්වල පුටු ගෘහ භාණ්ඩ පමණක් වුවද, ශ්‍රී ලංකාවේ රජයේ කාර්යාල වල ඒවා බලය, නිලය සහ ඉඳහිට සේවා ස්ථානයේ හාස්‍යයේ සංකේතයක් ලෙසද පවතී.

Jayantha Kahatapitiya