රතු පුවරු ගහපු ගලහ හන්දියට මම හරි ආසයි. තරුණ ජවයෙන් පිරුණු ජනතා හඬක ඒක නින්නාද ගිගුරුමක් මට ගලහ හන්දියෙන් හැමදාකම ඇහෙනවා.
ඊටත් එහායින් ස්ථානගත වෙච්ච, පේරාදෙණිය විශ්ව විද්‍යාලයේ නිසංසල ගම්භීර උදාරම් බවට මම බොහොම ප්‍රියයි. ඒ පහන් බිමේ, කොළ පාට ගස් වල එතුණු කහ පාට මල් වැලක උනත් තියෙන්නේ, කහ, බුද්ධියේ වර්ණය නිසාමදෝ, නිවීමක්.
බණ්ඩාරනායක අනුස්මරණ ළමා රෝහලත්, අපේ උසාවියත්, හදවතේ එළලනු බැරි කොණක ඉසියුම් කැපුම් ඉරක් අඳිද්දී,
රාජකීය උද්භීද උද්‍යානයේ යෝධ ශ්වේත කැකුණ තුරු පෙළ අසල ගැවසීමත් එක්තරා හිත සනහන භාවනාවක්.
මහවැලි දිය නිල, හරිත තුරු හිස්, හන්තාන කඳු වළල්ල තනිකරම පිස්සුවක්.
සිත්තරුන් සිය ගණනකගේ පින්සල් වලින් වර්ණාලේපිත, විවිධ ශෛලියේ විචිත්‍ර චිත්‍ර රටා පිරුණු අපූර්ව කැන්වසයක්.
සංගිලි පාලම දිගේ සීරුවෙන් ගඟ මැදට යාමම ආනන්දයක්.
